Author: Árný Karvelsdóttir

Vinafélagi Gamla bæjarins í Múlakoti hefur borist kveðja frá danska hluta félagsins. Í bréfinu segir að nú sé búið að halda góðan aðalfund og óska danirnir þess að afmælishátíðin nk. sunnudag verði öllum gleðileg.

Hér má lesa bréfið

Þessa dagana stendur yfir málun innanhúss í Múlakotsbænum en það er Málingarþjónustan ehf. á Selfossi sem sér um verkið. Eftirfarandi yfirlit er komið frá Steindóri Pálssyni málarameistara

Áður en farið er yfir verkstöðuna kemur hér fyrst að aðferðinni sem við beitum við málun gamalla húsa. Allur panill og allir listar eru unnir þannig að öll laus og flagnandi málning er fjarlægð. Slípað með sandpappír og skafið eftir því sem við á. Allar kverkar og rifur milli panilborða eru hreinsaðar upp með oddmjóum sköfum og slípaðar með sandpappír. Þá eru allir fletir ryksugaðir og einnig ryksugað vel úr öllum rifum og kverkum. Allt skrap og óhreinindi hreinsað upp af gólfum. Áður en málun hefst eru svo allir fletir þvegnir með volgu vatni, en það er endanleg rykhreinsun og þá er komiða að málun

Allir fletir eru málaðir með línolíumálningu, tvær umferðir með 5 – 7 daga millibili því þurktími þess háttar efna er mjög langur. Reynt er að koma málningu eins vel og hægt er í allar rifur. Gluggar í þeim rýmum sem við erum að mála núna eru nýir og lakkaðir með aðeins nútímlegri aðferðum.

Verkstaðan föstudaginn 17. júlí er sem hér segir:

Baðstofa: Þar er búið að slípa og hreinsa bæði loft og veggi. Búið er að mála allt það herbergi, veggir hafa eina umferð en loftið er fullmálað.         

Hjónakames og stofa: þar er málun ekki hafin en slípun langt komin. Það er gaman að segja frá því að þegar slípaður var breiður loftlisti í stofunni þá kom í ljós skrautbekkur, málaður í dökkum lit. Þetta leyndist undir mörgum umferðum af málningu og ljóst má því vera að það er langt um liðið síðan það var gert, en áður höfðum við fundið smá bút af þessum sama skrautbekk efst í litlum skáp sem er í þessu sama herbergi. Vinna við glugga í þessum rýmum eru langt komin, einungis eftir að lakka seinustu umferð. Til stendur svo á mánudag að mála seinni umferð á baðstofuna þannig að hún ætti þá að verða þurr og klár sunnudaginn 26. Einnig  stendur til að lakkmála seinustu umferð á glugga í næstu viku. Í hjónakamesinu erum við búnir að slípa einn vegg að hluta til og mála þar eina umferð á smá flöt þannig að þar er gott að sjá hvernig þetta er unnið.                                                                           

Til gamans er svo hér í lokinn er smá fróðleikur varðandi línolíumálningu og önnur nútímalegri málningarefni. Málningin sem við notum í þessu verki er frá Finnskum framleiðanda sem heitir Tikkurilla og fyrir áhugasama heitir efnið því þjála nafni „Lin pellavaöljymaali“ sem samkvæmt google translate þýðir „linolíu hörfræ olíumálning“. Línolía er olía sem unnin er úr hörfræjum og hefur verið notuð sem bindiefni í málningu um aldir. Línolíumálning var og er mikið notuð af myndlistarfólki og einnig við málun gamalla húsa og er það partur af því að velja hráefni sem notuð voru á þeim tíma er húsin voru byggð. Talið er að olíumálning í einhverri mynd hafi verið notuð frá því á 12. öld. Það bindiefni sem tók við af línolíu heitir alkyd og eftir því sem ég best veit hefur það verið í notkun frá því á 19.öld og er notað í framleiðslu en þann dag í dag, þó svo í litlu mæli sé. Alkyd málning er sú málning sem í almennu tali í dag er nefnd olíumálning og leysist upp í terpentínu eins og línolían.

Í málningarframleiðslu nútímans eru notuð önnur bindiefni, en um og upp úr 1960  kom á markað nýtt bindiefni sem heitir akrýl og er sennilega lang algengasta bindiefnið í málningu í dag, en  með því ágæta efni hefst og plastvæðing heimsins og þá um leið framleiðsla á allskonar plastumbúðum  sem síðar reyndist verða einhver mesta umhverfis vá samtímans.

Dagskrá afmælishátíðar vegna 150 ára afmælis Guðbjargar Þorleifsdóttur

26. júli 2020 kl. 15

Dagskrá afmælishátíðar vegna 150 ára afmælis Guðbjargar Þorleifsdóttur

26. júlí 2020 kl. 15

1. Setning samkomu Björn Bjarnason formaður Vinafélags
2. Ávarp Þórdís Kolbrún Reykfjörð  Gylfadóttir ráðherra ferðamála
3.  Ávarp   Elinborg Sigurðardóttir formaður Sambands sunnlenskra kvenna
4.  Jón Kristófer Arnarson verkefnisstjóri LbhÍ flytur kveðju skólans og Garðyrkjufélags Íslands
5. Ávarp sr. Sváfnir Sveinbjarnarson
6. Sigríður Hjartar segir frá Gullbrúðkaupskveðju Tómasar Guðmundssonar til Múlakotshjóna
7. Magnús Haraldsson flytur ljóð Tómasar
8. Söngur Maríanna Másdóttir

Fjöldasöngur

Kaffiveitingar og húsið opnað

Sunnudaginn 26. júlí verður blásið til mannfagnaðar í Múlakoti. Tilefnið er að 150 ár eru liðin frá fæðingu Guðbjargar Þorleifsdóttur húsfreyju þar.

Sú var tíðin að nafn hennar var þekkt um allt Ísland því á fyrri hluta síðustu aldar var hún talin mesta ræktunarkona Suðurlands, ef ekki alls landsins.

Foreldrar Guðbjargar, þau Þuríður Jónsdóttir og Þorleifur Eyjólfsson, fluttust að Múlakoti 1869 ásamt tveimur sonum, og þar fæddist Guðbjörg 27. júlí 1870. Guðbjörg og eiginmaður hennar, Túbal Karl Magnússon tóku við búsforráðum 1897 og áttu þar heima til dauðadags, þau eignuðust 4 börn, þrjár dætur og soninn Ólaf, sem tók við búi um 1935 ásamt konu sinni, Láru Eyjólfsdóttur.

Árið 1897 er merkisár í sögu Múlakots fyrir margra hluta sakir. Eini sonurinn fæddist, byggt var nýtt íbúðarhús, en eldra hús hafði eyðilagst í Suðurlandsskjálftanum 1896, og Guðbjörg eignaðist fyrstu trén, örsmáar reyniplöntur úr Nauthúsagili.

Nokkrum árum áður hafði hún fengið um 10 m-2 skika úr grænmetisgarðinum fyrir sunnan húsið undir blómarækt, en aldur garðsins miðaði hún við aldur trjánna.

Svo vel vill til að Guðbjörg skrifaði sjálf grein í Búnaðarritið þar sem hún lýsti ræktunaráhuga sínum frá blautu barnsbeini og sögu garðsins, hvernig hann stækkaði stöðugt. Nú er garðurinn 1000 m-2 en þeirri stærð hafði hann náð árið 1944.

Garðurinn í Múlakoti varð landsfrægur, þangað streymdi að fólk til að skoða garðinn sem átti sér engan  líka. Ræktunarfrömuðir landsins komu gjarnan í Múlakot með erlenda gesti til að sýna þeim og sanna að fjölbreyttur yndisgróður gæti þrifist á Íslandi.

Guðbjörg var svo natin við að koma á legg viðkvæmum jurtum að ef bárust til landsins plöntur sem garðyrkjumenn töldu hæpið að myndu geta þrifist, var ráðið hjá mörgum að biðja Guðbjörgu um að spreyta sig. Ef henni tókst ekki að fá plönturnar til að lifa, tjóaði lítið fyrir aðra að reyna.

Hún var beðin um að veita forstöðu uppeldisstöð trjáplantna fyrir Skógrækt ríkisins. Þessu neitaði Guðbjörg, taldi sig hafa meira en nóg á sinni könnu við heimilisstörfin og að auki væri hún ómenntuð.

Engu að síður ræktaði hún upp mikið af trjáplöntum, bæði birki og reyni, og ýmist gaf eða seldi. Plöntur frá Guðbjörgu voru í flestum görðum á Suðurlandi.

Guðbjörgu var margvíslegur sómi sýndur sem sýnir að störf hennar voru mikils metin. Garðyrkjufélag Íslands gaf henni stórt gróðurhús þegar hún varð sjötug og gerði hana að heiðursfélaga sínum árið 1944 og eins var hún sæmd Fálkaorðunni af sama tilefni.

Samband sunnlenskra kvenna sýndi hug sinn í verki í tilefni af því að 100 ár voru liðin frá fæðingu hennar og gaf veglegan minnisvarða prýddan lágmynd af henni eftir Einar Jónsson myndhöggvara. Myndarleg dagskrá var í Ríkisútvarpinu vegna 100 ára afmælisins.

Listmálarar uppgötvuðu líka Múlakot. Fyrstur í langri röð var Ásgrímur Jónsson listmálari sem dvaldi þar fyrst sumarið 1914 og málaði þar og í næsta nágrenni margar perlur í listasögu Íslands. Ólafur lagði líka fyrir sig listmálun og naut góðs af leiðsögn Ásmundar og fleiri listamanna. Múlakot varð vinsæll dvalarstaður um langt skeið hjá listmálurum.

Árið 1928 var byggt við íbúðarhúsið sérstök bygging fyrir veitingareksturinn og 1946 var bætt við gistinguna. Það sýnir glöggt gestaganginn að sumarið sem veitingahúsið var byggt, skrifuðu um 1850 manns nöfn sín í gestabók staðarins.

Til að gera langa sögu stutta þá lést Guðbjörg árið 1958  en Túbal hafði látist 1946. Ólafur sonur þeirra andaðist 1964. Hótelrekstri  í Múlakoti lauk um 1982 og eigendaskipti urðu á jörðinni í lok árs 2000 þegar Stefán Guðbergsson og Sigríður Hjartar eignuðust hana.

Þeim var vandi á höndum, því húsnæðið reyndist óíbúðarhæft og garðurinn  í niðurníðslu eftir áratuga vanhirðu.

Loks fannst lausnin. Eftir heildarfriðun bæjartorfunnar var stofnuð sjálfseignarstofnun um gamla bæinn í Múlakoti. Aðilar eru sveitarfélagið Rangárþing eystra, Skógasafn og eigendur jarðarinnar, sem gáfu stofnuninni gömlu bæjarhúsin og garðinn. Verkefni stofnunarinnar er einkum að annast fjármögnun og endurbyggingu húsakynna. Mikil vinna hefur þegar verið lögð í endurbyggingu íbúðarhússins frá 1897.

Jafnframt var stofnað Vinafélag, sem í eru liðlega 100 aðilar, einstaklingar og fyrirtæki. Það annast einkum félagslegu hliðina, stendur fyrir upplýsingagjöf, heimasíðu og árvissu Ljósakvöldi fyrsta laugardagskvöld í september, þegar garðurinn er upplýstur. Þá er notið veitinga og hlustað á ýmsan fróðleik í kvöldhúminu.

Húsgögnin í garðinum eru smíðuð úr reynivið, sem fallið hefur til í garðinum þegar þurft hefur að grisja eða fella  trén, þau elstu vel yfir 100 ára gömul. Öllum er heimilt heimsækja gamla garðinn í Múlakoti endurgjaldslaust, en hópar geta fengið leiðsögn um húsið gegn vægu gjaldi.

150 ára afmælishátíðin verður haldin sunnudaginn 26. júlí. Samkoman hefst kl. 15, flutt verða stutt   ávörp, söngur og einfaldar kaffiveitingar verða úti í garði. Aðgangur er ókeypis, en allir styrkir eru vel þegnir. Munið að klæða ykkur eftir veðri. Ef frekari fjöldatakmarkanir verða settar á samkomur en nú er, verður auðvitað að hlýta þeim.

Undir liðnum Minningar frá Múlakoti hafa nú bæst við endurminningar Guðbjargar Lilju Maríusdóttur. Þær opna okkur enn einn glugga til að kynnast Múlakotsheimilinu og fólkinu sem því tengdist. Þar opnast sýn á dæturnar, Lilju og Soffíu, sem gaman er að njóta.

Í Múlakoti er mikið um að vera þessa dagana, ekki aðeins hjá fuglunum, heldur líka á framkvæmdasviðinu.

Nýr rafstrengur er kominn heim að húsi og Einar rafvirki mun leika listir sínar með hann. Þar með verður unnt að setja upp varmadælu og koma  dálítilli velgju í elsta húsið þannig að unnt verður að vinna innan húss.

En hitinn er ekki það eina, það þurfti að flytja burt húsgögn og fjarlægja veggfóður og striga af veggjum og loftum og dúk af gólfum. Þá fyrst er unnt að meta ástand panels og gólfborða, hve mikið þarf að endurnýja. Vaskir piltar í meistaraflokki knattspyrnufélags Rangæinga tóku hreinsunarstarfið að sér, þeir unnu hér síðasta föstudags- og sunnudagskvöld, 6 menn hvort kvöld. Þessir drengir eru algjörar hetjur, þeir létu ryk og þrengsli ekkert á sig fá. Þegar verkinu var lokið blasti við okkur algjörlega annar bær, önnur veggáferð, aðrir litir.

Baðstofan er með fallega bláum veggpanel og bleikdrapplituðum neðri hluta. Þessir veggfletir eru aðskildir með stokklista og gerð panelsins er mismunandi ofan og neðan stokklistans. Þessi bleiki litur er þó ekki upprunalegur, bak við ofn kom í ljós dökkbrúnn litur.

Hjónakamersið er í mjög fölbláum lit. Þegar við sýndum sérfræðingi þessar myndir efaðist hann um að liturinn væri upprunalegur. Og viti menn, þegar ofninn var fjarlægður, komu aðrir litir í ljós.

Loks er mynd úr stofu. Þessi veggur er klæddur heilum panel en annar veggur er með tvískiptan panel.

Nú þegar smiðirnir eru komnir til starfa koma örugglega fleiri hlutir í ljós.

Góð kveðja frá Múlakoti

Það er mikið að gerast í Múlakoti þessa dagana. Maður nánast tiplar á tánum um grund og móa og skimar á varðbergi úr sláttuvélarsætinu.

Ég kynnti fyrir ykkur um daginn herra Sokka og frú. En nú þarf ég að leiðrétta mig, frú Sokku og eiginmann, það sást til þeirra!. En nú hefur frú Sokka ekki sést þónokkurn tíma og ég var farin að hafa áhyggjur af velferð hennar. En viti menn, fyrir 3 dögum var Stefán að slá niðri á túni. Stendur frú Sokka þá ekki allt í einu upp úr óslægjunni  og gaf með látbragði tvímælalaust til kynna að nú væri hann farinn að nálgast heimkynni hennar óþarflega mikið. Henni tókst að herja út úr honum u.þ.b. 30 fermetra spildu, svona eins og góða stúdentaíbúð, fyrir sig og fjölskylduna. Og viti menn, hann  veit um 3-4 önnur tjaldhreiður á víð og dreif um túnið.

Verra er það þó með Garðars-fjölskylduna. Þegar við ætluðum að tæta grænmetisgarðinn fyrir liðlega 15 dögum síðan rak ég augun í að tjaldur hafði gert sé hreiður í  kartöflubeðinu miðju. Eftir neyðarfund í eldhúsinu var ákveðið að tæta garðinn eftir sem áður, en skilja eftir góða ræmu fyrir tjaldinn, sem fékk nafnið Garðar þegar hann var tekinn inn í Múlakotssamfélagið. Eftir nokkra daga þegar tjaldurinn virtist hafa sætt sig við jarðvinnsluna, voru settar niður kartöflur og sáð gulrótum og breitt yfir. Tjaldurinn hefur hingað til bara brugðið sér örlítið af bæ ef við höfum nálgast hreiðrið of mikið.

Gæsin á sér skemmtilega sögu. Þegar Eyjafjallajökull gaus, sællar minningar, vorið 2010, voru allt í einu tún og brekkur full af gæs, sem vagaði hér um öskublaut, og greinilega með heimþrá eftir heiðalendunum sínum hér inn af. Þónokkrar gæsamömmur komu upp ungum og sáust á tjörninni okkar. Síðan hefur gæsinni bara fjölgað. Í gær fann eiginmaðurinn gæsahreiður í jaðri eins skjólbeltisins á túninu, 4 egg. Hvað svo verður veit nú enginn.

Við erum með hettumáva-nýlendu í tjarnarhólmanum og dauðsjáum núna eftir að hafa búið hólmann til. Það er nógu slæmt að hafa hrafninn vokkandi yfir hverju hreiðri sem hann finnur þótt hettumávurinn bætist ekki við.

Í morgun sáum við svo út um gluggann á bílskúrnum að það var komið þrastarhreiður á gluggasilluna, 5 egg, vel falin bak við purpurabroddinn. Annars eru þrastarhreiður úti um allt, í reynitrjám í gamla garðinum , birki og greni hér heima við. Það er naumast tími til að sofa svona um blánóttina, við teljum okkur vera á „barnapíuvaktinni“.

Góð kveðja frá Múlakoti

Ágæti vinur gamla bæjarins í Múlakoti

Í póstum til vina Múlakots hefur oft verið minnst á garðyrkjukonuna Guðbjörgu Þorleifsdóttur í Múlakoti. Það er ekki að undra því hún var sannur brautryðjandi í garðrækt. Allt virtist leika í höndunum á henni hvað ræktun snerti og það orð komst á að hefði einhver planta, sem var ný í ræktun á Íslandi, ekki lifað hjá Guðbjörgu, væri vonlítið að hún þrifist annars staðar.

En það var fleira sem lék í höndunum á þessari konu. Lítið hefur verið fjallað um vefnaðarkonuna Guðbjörgu, enda fátt til í Múlakoti, sem minnir á þann þátt af starfi hennar, nema slitrur af vefstól. Á síðasta aðalfundi Vinafélagsins, undir liðnum önnur mál, sýndi Andri Guðmundsson, safnstjóri á Skógum, ferðaföt Ólafs Túbals, sem þar eru varðveitt. Klæðið er ofið af Guðbjörgu, einstaklega fallegt og vel varðveitt.

Sjálfseignarstofnuninni hefur nýlega áskotnast meira en 100 ára gamall rokkur, sem Sigurður Karl Sigurkarlsson gaf, til minningar um þann mikilvæga þátt heimilisiðnaðarins, sem ullarvinnslan var. Rokkur Guðbjargar, eða Jónínu vinnukonu, sem báðar spunnu mikið, hefur ekki varðveist í Múlakoti. Vinafélagið greiddi viðgerð á rokknum og hann var líka til sýnis á aðalfundinum.

Sumarstarfið er hafið í Múlakoti og fyrsta skóflustungan hefur verið tekin í orðsins fyllstu merkingu. Til að unnt sé að hefja viðgerðir innan húss í elsta húsinu þarf að vera unnt að halda á því dálítilli velgju og til þess þarf rafmagn. Stysta leiðin með nýja heimtaug var eftir tröðinni austan við garðinn. Sá hængur er á að tröðin er aðeins 170 cm á breidd svo vandi er að koma við tækjum. Þarna læddist Þorsteinn Jónsson um með 150 cm breiða gröfu og gróf skurð fyrir strenginn, leiki aðrir það eftir honum. Við þekkjum verkin hans Steina, síðan hann lagaði hleðslurnar í kjallara gamla hússins og vitum að hann getur framkvæmt ótrúlegustu hluti.

4. aðalfundur Vinafélags gamla bæjarins í Múlakoti var haldinn á Kvoslæk 3. maí sl. Hér fyrir neðan má finna ræðu Björns Bjarnasonar, formanns Vinafélagsins, frá fundinum

Vinafélag gamla bæjarins í Múlakoti var stofnað 21. febrúar 2015. Tilgangur þess er að styðja sjálfseignarstofnunina Gamli bærinn í Múlakoti til að endurbæta, varðveita og sjá um rekstur gamla bæjarins í Múlakoti á þann veg að sem mest starfsemi geti farið fram í húsinu og tengdum mannvirkjum til að standa undir rekstrarkostnaði. Þá skal stefnt að því að komið verði fyrir í húsinu myndum og munum sem tengjast sérstaklega sögu hússins og e.t.v. fleiru sem vel þykir fara innan húss og utan. Fjár til starfseminnar skal afla með félagsgjöldum og frjálsum framlögum félagsmanna ásamt styrkjum frá opinberum aðilum.

Samkvæmt félagatali eru félagsmenn alls 106 þar af 4 fyrirtæki og 7 makar.

Í fyrra var aðalfundurinn haldinn 17. maí og að honum loknum kom stjórn félagsins saman og skipti með sér verkum:
Björn Bjarnason var kjörinn formaður, Kristín Þórðardóttir ritari og Sigríður Hjartar gjaldkeri. Meðstjórnendur eru Þórður Helgason og Hans G. Magnússon, í varstjórn eru Hrefna Jónsdóttir og Óskar Pálsson. Vil ég þakka þessu ágæta fólki gott samstarf á liðnu starfsári og þó sérstaklega Sigríði Hjartar sem heldur á einstakan hátt sambandi við félagsmenn með tölvubréfum sínum og miðlun upplýsinga um það sem gerist í Múlakoti. Fyrir utan allt annað sem hún og Stefán Guðbergsson, maður hennar, gera á staðnum. Í fyrra greiddu til dæmis 220 manns fyrir leiðsögn í Múlakoti og hvílir hún að mestu á Sigríði.

Starfsemi félagsins er í föstum skorðum og ber þar ljósakvöldið sem haldið er fyrsta laugardag í september hæst. Á þessu ári verður það laugardaginn 7. september og hefst klukkan 19.30. Í fyrra var ljósakvöldið 1. september, gestir voru um 80 eins og áður þrátt fyrir leiðinlegt veður fyrr um daginn. Les ég hér úr lýsingu á kvöldinu sem Sigríður sendi félagsmönnum í tölvubréfi: „Við fengum nokkrar fyrirspurnir um hvort ekki ætti að blása af Ljósakvöldið vegna veðurs en við þráuðumst við. Og viti menn, klukkan 19:30 hætti að rigna. Það var hlaupið út og þurrkað af nýju borðunum og bekkjum og á mínútunni kl. 20 setti Björn Bjarnason, formaður vinafélagsins, hátíðina. […] Síðan talaði Vigdís Jónsdóttir um sín tengsl við staðinn […] Loks lék Grétar Geirsson staðarlistamaður dillandi tónlist á harmonikku. Grétar er alveg ómissandi á Ljósakvöldi. Hápunktur kvöldsins var þó í höndum Þuríðar Lárusdóttur og Hrefnu Jónsdóttur sem sáu um kaffiveitingarnar, en Hrefna bakaði ástarpunga ásamt Arndísi Finnsson. Nýju húsgögnin úr reynivið úr garðinum, smíðuð af Skúla Jónssyni, voru tekin í notkun. Sama má segja um „nýja“ hliðið sem stjórnarmaðurinn Hans Magnússon hefur gefið nýtt líf. Veðrið hélst gott allan tímann þótt fáeinir regndropar féllu. Þrír nýir félagar skráðu sig til leiks um kvöldið, þeir eru boðnir hjartanlega velkomnir.“

Nýju húsgögnin sem þarna eru nefnd eru garðhúsgögn sem Skúli Jónsson á Þykkvabæ í Landbroti smíðaði, 3 stór borð, 2 m á lengd, 6 bekkir við borðin, 2 minni borð og bekkir við og svo lítill bekkur með baki, sem fékk strax nafnið harmonikkubekkurinn, með Ljósakvöldin í huga. Styrkti vinafélagið gerð húsgagnanna í fyrra og nú í ár viðbót við þau úr trjám í Fanneyjarlundi austan málarastofu Ólafs Túbals. Er mikil prýði af þessum húsgögnum í garðinum fyrir utan notagildi þeirra.

Annað verkefni sem ég vil nefna hér er ákvörðun stjórnarinnar um að sækja um styrk í uppbyggingarsjóð Suðurlands til þriggja verkefna sem stjórnin telur miklu skipta í samræmi við tilgang vinafélagsins:

1. Vinnu við að safna efni frá þeim sem eiga minningar úr Múlakoti þegar þar var rekið gisti- og veitingahús. Starfsemi vinafélagsins hefur leitt í ljós hve margir bera hlýjan hug til Múlakots vegna æskuminninga þaðan. Því fólki fækkar sem á þessar minningar. Hugmyndin er að safna slíkum minningabrotum og birta þau á vefsíðunni mulakot.is. Æskilegt er að ráða einhvern til að vinna þetta verk á tiltölulega skömmum tíma

2. Vegna gesta sem leggja leið sína til að skoða Guðbjargargarð og annað sem Múlakot hefur nú að bjóða telur vinafélagið æskilegt að taka saman stuttan bækling, fjórblöðung með texta og myndum, til að miðla til þeirra sem sækja staðinn heim en þeim fjölgar ár frá ári. Þá mætti einnig nýta kynningarblaðið til að vekja athygli á staðnum með því að leggja blaðið fram með öðru kynningar- og fræðsluefni fyrir ferðamenn.

3. Til að standa betur að kynningu á ljósakvöldinu og einnig til að umbuna listamönnum eða fyrirlesurum sem koma þar fram.

Er skemmst frá því að segja að vinafélagið fékk 200.000 kr. styrk til þessara verkefna og er næsta skref að ýta vinnu við þau úr vör.

Ég er þeirrar skoðunar að kynningarstarf vegna endurreisnarinnar sem nú er unnið að í Múlakoti skipti mestu til að markmið verkefnisins náist. Segja má að það selji sig best sjálft og þess vegna eigi að gera það eins sýnilegt og kostur er. Í fyrra gerðist það til dæmis skömmu eftir ljósakvöldið að vinahjón Sigríðar og Stefáns gáfu félaginu höfðinglega gjöf, hvorki meira né minna en 500.000. krónur. Fyrir hana skal nú formlega þakkað fyrir hönd félagsins.

Á fundi 16. febrúar 2019 fól stjórn formanni að hafa samband við Skógrækt ríkisins og vekja máls á nauðsyn þess að hugað yrði að umhirðu vegna trjásafns skógræktarinnar við Múlakot þar sem gagnkvæmir hagsmunir væru af góðri umhirðu þess og umsýslu vegna gesta í Múlakoti. Þröstur Eysteinsson, skógræktarstjóri ríkisins, brást vel og hratt við þessari málaleitan og sagði brýnast að fjarlægja kofann „Hnotukot“, um 80 ára gamlan. Hann væri úr asbesti og því þyrfti að finna aðila með sérstakt leyfi til að rífa hann. Þess vegna yrði verkið líka dýrt. Yrði leitað tilboða í það. Stefna Skógræktarinnar væri að Múlakotsreiturinn yrði svæðinu og Skógræktinni til sóma.

Í sumar, laugardaginn 20. júlí, flytur Einar E. Sæmundsen landslagsarkitekt erindi hér að Kvoslæk sem hann nefnir Konan í garðinum en í fyrra sendi hann frá sér bókina Að búa til ofurlítinn skemmtigarð. Í erindinu víkur hann að Guðbjargargarði í Múlakoti og verður farið í skoðunarferð þangað.

 Að lokum má geta þess að starfandi er Danmerkurdeild í vinafélaginu og sumardaginn fyrsta 2019 var formaður hennar, Vibeke Nörgård Nielsen, heiðruð í Jónshúsi í Kaupmannahöfn með verðlaunum Jóns Sigurðssonar í þakklætisskyni fyrir störf hennar við kynningu á Íslandi og íslenskri menningu í Danmörku. Vibeke flutti ávarp við stofnun Vinafélagsins á sínum tíma. Við færum henni þakkir og heillaóskir.

Ég ítreka þakkir mínar til stjórnar vinafélagsins og flyt félagsmönnum öllum þakkir fyrir hollustu þeirra við félagið og markmið þess.

Ágæti vinur gamla bæjarins í Múlakoti
Ég gat ekki stillt mig. Undanfarna daga hef ég verið úti í garði þegar færi hefur gefist. Ég verð þó að játa að ég kýs helst að hiti sé vel yfir 5° og hvorki rigni eldi né brennisteini. Plönturnar í Guðbjargargarði eru flestar farnar að bæra á sér og þá er eins gott að hafa hraðar hendur við að hreinsa burtu hismið. Ég gæti auðveldlega þegið nokkrar aðstoðarhendur.

Sama gildir um plönturnar í mínum garði. Þar er töluvert af plöntum komið í blóma þar sem ég er mjög veik fyrir vorblómstrandi plöntum. Í dag gat ég ekki stillt mig um að taka myndir af tveimur rósum sem ég hafði hreinsað frá fyrir örfáum dögum. Þetta voru jólarós og páskarós en skógarlyngrósin mín er ekki enn farin að opna blómin þótt sjái í rósrauðan lit.

Auðvitað er ég ekki að tala um eiginlegar rósir – en við stráum um okkur nöfnum eins og sóley, rós og fífill án þess að huga neitt að ættfræðinni, eins og ættfræði er Íslendingum ofarlega í huga. Jólarós og páskarós eru systur, tilheyra Helleborus-fjölskyldunni. Nöfnin vísa í blómgunartímann og ég hef fengið jólarós í fullum blóma á aðfangadag upp í gegnum snjóinn. Þetta er þó í fyrsta skiptið sem ég hef jólarós og páskarós í fullum blóma á páskum. Segir eitthvað um tíðarfarið.
Þessar „rósir“ fara þó ekki út í garð Guðbjargar þar sem ég vil ekki setja þangað plöntur sem ég er ekki viss um að hafi verið komnar í ræktun áður en Guðbjörg andaðist. Bóndarós, sem ekki er þó heldur eiginleg rós, var samt gróðursett þar s.l. haust, hún var komin í ræktun fyrir 1914. Veit einhver hvenær Helleborus var komin í ræktun hér?
Góð kveðja frá Múlakoti